De energie van meegaan met het eigen systeem…

 

Enige tijd geleden zag en hoorde ik op tv Harry Jekkers heel breekbaar en in het Haags een ontroerend liedje zingen. Het liedje gaat over zijn bezoekjes aan zijn bejaarde moeder. Nu alweer een paar jaar alleen na het overlijden van zijn vader en hoe zij zich staande houdt in een steeds kleiner wordende wereld. Vol emotie luisterde ik naar de zo pijnvolle woorden: “Sinds jij er niet meer bij bent. Is de lol er wel van af.” Ik kon mij Harry’s pijn zo goed voorstellen. Je moeder zo eenzaam zien na een leven vol liefdevolle zorg voor man en kinderen. Het deed mij denken aan Dinni* en het cadeau wat ze van haar kinderen had gekregen.

Eind vorig jaar kreeg ik een telefoontje van Dinni. Dinni, een gepensioneerde dame uit Loosduinen met hetzelfde accent als Harry had van haar zoon Duffy gekregen. Een mini Labradoedel. Een lekkere pup van vier maanden. Duffy was uit liefde voor deze lieve moeder en oma cadeau gegeven zodat ze afleiding en een reden had om dagelijks naar buiten te gaan en onder de mensen te zijn. Een liefdevol gebaar…
Dinni zat met Duffy op puppycursus maar het ‘beest luisterde voor geen meter’ en eigenlijk werd ze er ‘knettergek van’. Hij deed alles om maar niet door haar gepakt te worden en dus was ze ’s avonds uren bezig met achter hem aan te lopen om hem in zijn bench te krijgen. Als ze dan ging zitten verstopte hij zich onder haar stoel en hapte in haar voeten wanneer zij hem alsnog probeerde te pakken. Daarnaast sloopte hij van alles. Eigenlijk zag ze het niet meer zitten. Dinni voelde zich goed radeloos en wilde Duffy eigenlijk wegdoen.

Uit eigen ervaring weet ik dat je je flink ellendig kunt voelen als jij en je hond niet op dezelfde golflengte zitten. Tel daarbij op, het gevoel van falen wanneer anderen zich dan ook nog eens negatief uitlaten over de manier waarop je ‘hem aanpakt’ en het je wel even voordoen. Nou, als het je eerste hondje is heeft dat een hele grote impact op je leven.

Ik sprak met Dinni af dat ik een avond met haar mee zou gaan naar puppycursus. Ze had hier immers al voor betaald en had ook huiswerk meegekregen.
Het was een druilerige, donkere koude avond en toen ik Dinni met Duffy zag wachten bij het hek tussen de andere babbelende mensen met (te) drukke blaffende en trekkende pups en pubers wist ik dat dit geen succes zou worden. Dinni had die dag al moeite gehad om zich staande te houden en was gevallen maar wilde toch naar de cursus. Ik gaf haar een arm en stelde voor de les maar zelf voor haar te volgen. Dan kon zij rustig blijven staan en kijken. Over de parkeerplaats waar de cursus gegeven werd werd flink geschreeuwd door de instructeurs. Logisch, het was er erg druk met twee grote groepen pups en pubers dus een flink volume was wel nodig voor de instructeurs om boven de herrie uit te komen. Eigenlijk wilde ik maar één ding en dat was Dinni en Duffy snel naar huis sturen. Daar waar het voor beiden lekker warm, veilig en vertrouwd is. We zijn halverwege de les gestopt.

Dinni heeft een rustige energie. Ze is een lieve zorgzame moeder en oma. In haar eigen buurtje heeft ze best wel veel contacten en kookt regelmatig extra voor ‘buurtjes’ als ze weer eens een lekkere Hollandse pot maakt. Dat is haar energie, haar systeem en in dit systeem ben ik met Dinni en Duffy aan het werk gegaan. Vier weken lang kwam ik een uurtje langs voor een ‘bakkie’. Ik legde haar uit hoe Duffy zich voelde en ontwikkelde, en hoe puppy’s zich gedragen. Waarom hij zich niet liet pakken en in de poten van de stoel beet. En waarom hij mijn veters zo leuk vond en hoe ik deze beschermde (gewoon de volgende keer schoenen zonder veters aan). Iedere keer wanneer ik er was deed ik een oefening voor waar Dinni de rest van de week mee aan de slag kon. Lekker thuis zonder angst om te vallen en zonder spannende afleiding voor Duffy. Ik ontdekte al snel dat Dinni precies deed waar ze goed in is. Zorgzaam zijn. Ze genoot met trots van de resultaten die ze boekte. Duffy ging braaf naar zijn mandje, kwam als zij hem riep, bleef wachten bij de tussendeur gaf duidelijk aan dat hij ’s avonds eigenlijk niet naar buiten wil maar in plaats daarvan braaf naar zijn bench ging om te slapen. Voor mij het alle belangrijkste? Duffy en Dinni waren in connectie. Dinni had in haar eigen vertrouwde omgeving, in haar eigen systeem gezorgd voor begrip en voorspelbaarheid. Ze had zelfs de kleinkinderen ingezet en geïnstrueerd. Dinni had weer plezier in het opvoeden en genoot van haar jonge hond. Samen met de kinderen en de kleinkinderen. En de betweters, die had ze ook even uitgelegd hoe het echt moet.

Laatste kreeg ik een whatsapp bericht van Dinni:

Héérlijk. Naar Kijkduin geweest met mijn zus. We hebbn Duffy los laten lopen. We hebben genoten. Gr. Dinni en Duffy

* i.v.m. privacy zijn Dinni en Duffy gefingeerde namen

Laat een reactie achter