Hond in de voortuin…
De hond deed het fantastisch
Vanmorgen fietste ik over een gecombineerd paadje voor voetgangers, fietsen en snorbrommers. Het is een gezellig pad met aan de ene kant huisjes met voortuinen en zelf een piepklein kinderboerderijtje en aan de andere kant een mooie groenstrook met wilgen en struiken langs het water. Het is een leuke plek en uiteraard een perfect wandelpaadje voor mens en hond. Ik fiets er bijna dagelijks en kom er regelmatig honden met hun mens tegen. Het was mooi om te zien dat lang voordat het baasje mij in de gaten had ik al gespot was door de hond. Ik zag de hond al zelfregulerend een veilige en strategische afstand nemen zodat ik en een tegenligger er probleemloos langs konden. En tja dat was toevallig in de border van een voortuintje. De hond deed het fantastisch. Hij ging keurig opzij. En toch was het baasje niet blij. Ze keek me verontschuldigend aan, gaf een rukje aan de lijn en zei: “Foei, niet in de tuin.”
Ik vond het jammer….
En toch kreeg de hond een berisping
Een voor de mens ogenschijnlijk normale situatie kan voor de hond een hele spannende ervaring zijn. Jij bent als ‘leider’ de veilige zekerheid waarop hij ten allertijden op moet kunnen bouwen. In het geval van vanmorgen deed de hond het uitstekend en toch kreeg hij een (kleine) berisping. Nu verliep alles verder rustig, de hond sprong weer uit de border, we lachten erom (gekke hond.. wat doet ‘ie nu?) en vervolgden ieder onze weg. Een onzekere of misschien wel bange hond zou hier een verkeerd beeld kunnen krijgen. De situatie wordt spannend, baasje vond dit niet fijn de vorige keer, hier moet ik wat aan doen, die fiets moet weg, blaf, blaf, blaf… en zie daar. Het spannende is uit de weg. De strategie heeft gewerkt en zal in een zelfde of vergelijkbare situatie zeker ook gebruikt kunnen worden. Met als gevolg… schaamte en onvrede bij de baas en onzekerheid bij beiden.
Wat nu als baasje de signalen van de hond had opmerkt?
Nu hoort een vreemde hond niet in een voortuin. Wij mensen hebben dit hier nu eenmaal zo met elkaar afgesproken. Het is daarom heel normaal in onze ‘mensenwereld’ dat dit baasje haar hond ‘corrigeert’. Maar wat als het baasje in zo’n zelfde situatie anders zou hebben gereageerd? Uiteraard is veiligheid belangrijk. Maar wat als ze de signalen van de hond had opgemerkt (hond kijkt naar fiets, hond kijkt naar baas) en ze had begrepen wat de hond wilde ‘zeggen’ namelijk: “Baasje dit is (een beetje) spannend.” Dan had zij als ‘leider’ in haar eigen mensentaal de hond naar een veilig plekje kunnen leiden. Met als gevolg. Een blije hond, een trots baasje en een tevreden voorbijganger. Honden zijn geniaal in communiceren en zeggen en begrijpen veel meer dan wij denken. En is er eenmaal communicatie dan is er #connectie.