Het verhaal van Nils
Weet jij wat een helicopter is?
Het is mij opgevallen dat we steeds verder van de natuur af staan. Terwijl het toch echt onze enige echte thuisbasis is. Aan de ene kant proberen we best iets te doen voor onze planeet. We proberen groen te leven en treffen allerlei maatregelen voor een beter klimaat zoals bijvoorbeeld elektrisch rijden, biologisch, vegetarisch of veganistisch eten en stappen over op groene stroom etc. Aan de andere kant verdwijnt het natuurlijke contact met en de kennis over degene voor wie we dit nu juist doen steeds meer.
Nog maar weinig kinderen kennen bijvoorbeeld het plezier van de Esdoorn ‘helikoptertjes‘. Ik kon hier als kind uren mee zoet zijn en mij verbazen over hoe ze naar beneden dwarrelden wanneer ik ze in de lucht gooide.
Zodra ik met mijn moeder in het bos was riep ik: "mama ga eens vertellen!" en ging ik op zoek naar en bijzonder diertje of sprietje.
Met het aanbieden van mijn natuur verkenactiviteiten wil ik de passie voor de natuur weer terug brengen bij de jeugd, de erfgenamen van onze planeet. Een mooie intrinsieke reden om groen te leven.
Passie voor de natuur
Ik heb altijd al een passie gehad voor de natuur. Op jonge leeftijd keek ik met grote ogen en open mond naar de machtige bergtoppen van de Alpen wanneer ik daar met mijn ouders op wintersport was. Ik herinner mij nog goed dat ik in de skilift zat en aan papa en mama vroeg wat voor dierensporen er tussen de bomen door liepen. En dat ik als kind met mijn buurmeisje onder de bruggen in de wijk zocht naar spinnen en andere kleine insecten om thuis in de achtertuin een spinnen-museum voor de buurt te organiseren. Zo kon ik vertellen over de verschillende spinnen die in onze wijk leefden. (Sorry mam)
Later ben ik als puber met mijn maat eens in de kano gesprongen en richting bos gevaren om daar een nachtje in het bos door te brengen met alleen een zeiltje wat ons tegen de regenstorm zou beschermen. Jammer genoeg hadden we de gaatjes in het zeil vooraf niet gezien. Maar de ervaring was fantastisch.
Boswachter en Survival- en Wildernisgids
Inmiddels ben ik boswachter en survival en wildernis-gids. Nu, wanneer ik in die skilift zit herken ik heel goed de verschillende dierensporen tussen de fijnsparren.
Ik vertel nog steeds graag over de verschillende kleine kriebel beestjes (het museum werd een flop) maar nu wel vanuit hun eigen habitat en zonder mijn moeder bang te maken, en ik slaap zo nu en dan nog steeds in het bos. Dit keer onder een professionele tarp waar géén gaatjes in zitten.
